Drie mannen staan bij de ingang van voetbalvereniging SVVH met elkaar te praten. Leden van de Heibloemse club zo blijkt. Over de dood van voetballertje Nicky Verstappen willen ze liever niet praten.

RouwbandenPenningmeester Wim Peters verbreekt de stilte "Aan voetbal denken we op dit moment niet meer. Maar we doen wel mee aan de competitie. Alle teams hebben de eerste paar wedstrijden met rouwbanden om gespeeld, maar daar zijn ze inmiddels mee gestopt. Het klinkt hard, maar het leven gaat verder."

Een van de andere twee leden - een kalende man met grijze snor - houdt zich op de vlakte. Hij was een van de veertien zomerparkleiders, vandaar. De man pakt dan ook zijn fiets, klaar om te vertrekken. Hij blijkt al twee keer door de politie te zijn verhoord. Hij lucht dan toch zijn hart. "Gek word ik ervan. Is een van je pupillen vermoord, voel je je ook nog eens verdacht. Dat is bijna ondraaglijk. Een andere kampleider is al vier keer opgeroepen. Die jongen gaat er bijna aan onderdoor. Hij denkt erover een advocaat in de hand te nemen."

GelovenPeters krabt eens achter zijn oren. Dat een van de leiders straks de dader zou kunnen zijn, weigert hij te geloven. De politie in Heerlen sluit echter niets uit. "ledereen blijft verdacht, dus ook de inwoners van Heibloem", verzekert voorlichter Leon Eummelen.

Inmiddels heeft de politie ook alle kampleiders twee of meerdere malen ondervraagd. Van het bestuur en de kampleiders van Jeugdwerk mag de moordenaar morgen gevonden worden. Dan kunnen we alles afsluiten en verder gaan met ons leven verzucht secretaris Vester Scheepers.

De ontmoeting met het bestuur en kampleiders in het clublokaal van Jeugdwerk begint ontspannen. Er wordt zelfs uitbundig gelachen. Maar zodra de moord op Nicky Verstappen ter sprake komt betrekken de gezichten meteen. Het vermoeden dat de inwoners van Heibloem elkaar nu - in verband met mogelijke verdachtmakingen - met argusogen ogen bekijken, wordt resoluut naar het rijk der fabelen verwezen. Bestuur en begeleiders kunnen zich wel voorstellen dat sommigen van de ondervraagde Heibloemers zich ongemakkelijk voelen.

VerhorenKampleider Sjra Bergmans. "Zelf ben ik in totaal achttien uur verhoord. Dat gaat er soms best pittig aan toe. Je hebt het er al moeilijk mee. Als je dan ook nog eens stevig aan de tand wordt gevoeld, kan ik me voorstellen dat mensen het er moeilijk mee hebben."

De dood van Nicky Verstappen heeft de hele gemeenschap in Heibloem juist dichterbij elkaar gebracht onderschrijven bestuur en kampleiders. "Als je ziet hoe de mensen ons geholpen hebben, dat is ongelooflijk. Daar word ik nog steeds emotioneel van. Vijftig, zestig man waren op de Brunssummerheide. Stuk voor stuk hebben we ze een bedankbrief gestuurd."

Pastoor Nies van Lier spreekt die eensgezindheid tegen Hij heeft het idee dat de inwoners van Heibloem met een grote boog om de ouders van Nicky Verstappen heen lopen, niet wetende wat ze moeten zeggen. "Die mensen hebben juist heel veel steun nodig Persoonlijk breng ik regelmatig een bezoekje om ze een hart onder de riem te steken. Vinden ze wel fijn."

PastoorDe 73-jarige Van Lier woont direct naast de plaatselijke kerk in hartje Heibloem. Zijn tuin oogt wat onderkomenen en op de deurbel zit een spinnenweb van enkele weken zo niet maanden oud. De voordeur moet eerst met een sleutel die in een andere kamer ligt worden geopend. Een grote grijsharige man met bril en gymschoenen aan doet open. Eenmaal binnen wordt duidelijk waarom de pastoor weinig met de inwoners van Heibloem van doen heeft. "Ik ben hier weliswaar geboren maar heb vijftig jaar in de Verenigde Staten gewerkt. In Boston en Chicago. Daardoor ben ik van Heibloem vervreemd. Ik maak niet makkelijk contact met de mensen hier uit het dorp."

Voor de bewuste elfde augustus had Van Lier ook geen contact met de familie Verstappen. "Nicky kende ik wel. Hij zat naast me tijdens de godsdienstles op basisschool De Heihorst in Heibloem. Een jongetje met koppie die heel gevatte opmerkingen kon maken. Als we het bijvoorbeeld hadden over Jezus Christus die zei dat arme mensen het belangrijkst zijn, reageerde hij met een opmerking als ’Maar van armoede kunnen we toch niks opbouwen?'. Ik had het idee dat hij er een beetje mee speelde. Ja ik vond hem wel een leuke jongen"

HuilbuienVan de pastorie naar de school. Op De Heihorst lijken de kinderen op de eerste schooldag na de vakantie niet minder druk dan normaal. Schreeuwend rennen ze door klaslokalen en hal. Maar schijn bedriegt, verzekert directeur Jan Coppus. In groep acht blijken de kinderen nog behoorlijk hoorlijk onder de indruk te zijn van wat er in augustus is gebeurd. "Huilbuien zijn aan de orde van de dag. Anderen lijken uiterlijk onbewogen, maar je weet natuurlijk nooit wat er zich in die hoofdjes afspeelt. Een paar leerlingen hebben slaapproblemen. Anderen zijn ontzettend bang. Logisch want zoiets gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Zeker niet bij een kind."

Op de plek waar Nicky altijd zat, rechtsachterin de hoek, staat nu een foto van de vermoorde Heibloemse jongen. Coppus: "Soms lopen de kinderen naar zijn schoolbankje en kijken naar de foto. Dan word je weer even met je neus op de feiten gedrukt. Onwezenlijk eigenlijk wat er is gebeurd. Toen ik het hoorde, geloofde ik het niet. Je kunt je niet voorstellen dat jouw leerlingen zoiets overkomt. Mijn vakantie - ook al had ik nog drie weken - was natuurlijk voorbij."

Bang aangelegd"Persoonlijk kende ik Nicky goed omdat hij extra lessen nodig had. Een aardige jongen die als een van de weinigen altijd vriendelijk ’goedendag’ of ’tot morgen’ zei. Wel een beetje bang aangelegd. Maar als hij je eenmaal kende voelde hij zich helemaal op zijn gemak en was hij een echte jongen met al z’n grappen, grollen en streken."

Het schuchtere had Nicky niet van een vreemde, want alle inwoners van Heibloem leven een behoorlijk teruggetrokken bestaan. Alle straten lijken uitgestorven, zo stil is het in Heibloem. Niemand wil commentaar geven op de dood van het elfjarig dorpsgenootje. Ook niet bij brood-en en banketbakkerij Christine Nijssen, zowat de enige winkel in het ruim 700 inwoners tellende gehucht.

Aanbellen bij de familie Verstappen heeft iets meer succes. Maar Nicky's moeder gooit de deur dicht zodra ze in de gaten heeft dat er een journalist op de stoep staat. Als het aan haar ligt zal er nooit meer een zomerkamp worden gehouden.

Jeugdwerkzelf vindt het nog te vroeg om te beslissen of ze er volgend jaar weer op uittrekt. Dat is afhankelijk van het onderzoek. Moeilijk wordt het sowieso, voorspelt voorzitter Pieter van Lierop. Secretaris Vesler Scheepers: "Daar zijn we ook nog helemaal niet mee bezig. De Brunssummerheide zal het in ieder geval nooit meer worden, dat staat vast. Feit is dat het zomerkamp altijd het hoogtepunt was van onze stichting. Dat blijft ook zo. Al zal onze bivak vanaf nu voorgoed een nare bijsmaak hebben."