Op tafel ligt een foto van de elfjarige Nicky Verstappen op het jeugdkamp op de Brunssummerheide. De laatste foto, gemaakt op de avond voordat de jongen uit de tent verdween. "Iemand moet hier meer van weten, iemand moet weten wat er met ons menneke is gebeurd. Wanneer is hij gestorven, wat waren zijn laatste woorden, heeft hij nog om ons geroepen, heeft hij pijn geleden, waarom onze Nick?"

'We zijn zo moe'Vragen die Berthie en Peter Verstappen en hun dochter Femke al negen jaar kwellen. "Hoe moeilijk de antwoorden ook zijn, we moeten het weten. Dan pas kunnen we die zoektocht loslaten, dan kan dat eeuwige gemaal in onze hoofden stoppen en zijn we misschien in staat dit verlies een plaatsje te geven. Nick krijgen we niet meer terug, we moeten verder met ons drietjes. Al negen jaar proberen we verder te leven, maar dat lukt niet. Het enige wat in ons leven speelt, is het zoeken naar antwoorden. Verlos ons. We zijn hartstikke op, de accu is leeg, we zijn zo moe, maar opgeven, dat nooit. Toen we Nicky dood terugkregen van het kamp, heeft Peter hem beloofd: Nicky, ik geef niet op."

Het is, zoals al die jaren, Berthie Verstappen die de oproep doet. Peter is er niet bij, die is werken. Peter is geen prater, die steunt in stilte, zegt Berthie. Voor het eerst zit ook dochter Femke (16) erbij. Stilletjes, de ogen vol tranen, één keer heel fel. "Ik wil weten wat ze met mijn broer hebben gedaan." Zachtjes voegt ze toe: "Je wil het weten, om verder te kunnen. Misschien lukt het dan zijn dood een plaats te geven. Weet je wat zo erg is, we hebben nooit afscheid kunnen nemen." Ze kan er nauwelijks over praten, zegt Berthie Verstappen. Te pijnlijk, te confronterend.

BegraafplaatsZe verhuisden van ellende uit Heibloem. De dood van Nicky heeft het dorp verscheurd, de ouders kwamen nagenoeg alleen te staan. Het jeugdwerk liet na de begrafenis, toen het politie-onderzoek zich vooral op eventuele betrokkenheid van kampleiders richtte, niets meer van zich horen. "We hebben Nicky moeten achterlaten op de begraafplaats. Nog steeds missen we het huis, waar hij is geboren en opgegroeid. Zijn kamer, waar hij met Femke altijd nog even samen op bed zat voor ze gingen slapen. Het doet zo’n pijn als ik het verdriet van Femke zie. We hebben al zijn spullen meegenomen, Nicky heeft hier ook een kamer. Voor we gaan slapen, staan we er altijd even stil. Wat zou je hem graag nog even willen vasthouden."

Politie en justitie hebben de laatste jaren hun uiterste best gedaan, en zullen dat blijven doen als er nieuwe tips komen, daar zijn de Verstappens van overtuigd. Maar het onderzoek stopt, is hen woensdag verteld. "We weten niet waar we het moeten zoeken. Alle denkbare scenario’s zijn de revue gepasseerd. De grote onbekende, iemand van het kamp, iemand die er rondhing? Wij denken dat het toch iemand is die Nicky heeft gekend, al is het alleen maar van die paar dagen kamp op de hei. Je vraagt je ook af: kom je ’m ooit tegen, praat je er ooit mee, zonder het te weten? De politie gaat ervan uit dat het waarschijnlijk niet de bedoeling is geweest dat Nicky dood ging. Maar het ís gebeurd. Die persoon moet toch ook een geweten hebben, die moet toch gebukt gaan onder zo’n geheim. Alsjeblieft, vertel het ons. Verlos ons na negen jaar. We willen enkel antwoord op onze vragen. Die hoop geven we niet op, nooit."

'Geef ons rust'Dat geldt ook voor Berthies vader, die deze week weer een bord bij het monumentje op de hei plaatste, vlakbij de plek waar Nicky 39 uur na zijn verdwijning, slechts gekleed in een rode Ajax-pyjamabroek, werd gevonden. ‘Waarom?’. Berthie Verstappen: "Ook opa zegt steeds: voor ik doodga wil ik weten wat met mijn kleinzoon is gebeurd. Ik smeek de dader: geef ons rust."