Richard Ashcroft zorgt voor nostalgisch hoogtepunt
© Harry Heuts
© Harry Heuts
© Harry Heuts
'It's a bittersweet symphony, my life', zeggen de letters op het t-shirt van Richard Ashcroft. Speciaal voor de onwetenden in het publiek die geen flauw benul hebben van wie er op het podium staat, zullen we maar zeggen. Richard Ashcroft, dus. Frontman van het ter ziele gegane The Verve, auteur van evergreen 'Bittersweet Symphony'.
Geen kleine jongen, dat mag duidelijk zijn. Zijn spot op het blokkenschema van Pinkpop doet overigens anders vermoeden. Ashcroft mag opdraven op de Brightlands Stage, vlak voor de absolute headliner van die dag: Justin Bieber. Iedereen die Bieber op een acceptabele plek wil zien, laat hem dus links liggen. Geeft niet.
Heilige vuurAshcroft laat de muziek het werk doen, en dat werkt: gaandeweg zijn concert ziet de Brit de tent gestaag voller lopen. Da's trouwens meer dan terecht. Zeker, live drijft Ashcroft vooral op nostalgie. Op zijn oude klassiekers uit de jaren negentig. Zo krijgt de verstilde versie van 'The Drugs Don't Work' de handen heel hard op elkaar. Zijn podiumperformance is echter net zo belangrijk. De bevlogenheid die Ashcroft tentoonspreidt is bewonderenswaardig; het heilige vuur in de veertiger brandt als nooit tevoren.
MiddelvingerEn de branie van toen is er gelukkig ook nog. Een XXL-versie van 'Bittersweet Symphony' zorgt ervoor dat Ashcroft uitloopt op het strakke Pinkpop-schema. Als Justin Bieber formeel moet beginnen op de Main Stage, perst Ashcroft er nog eens een extra refrein uit. Een bewussie, natuurlijk. Ik laat me toch niet de wet voorschrijven door zo'n snotblaag, hoor je 'm denken. De middelvinger van Ashcroft duurt vier minuten. Tweehonderdveertig gelukzalige seconden die tot dusverre het hoogtepunt van Pinkpop vormen.