Dit artikel is exclusief voor abonnees van De Limburger
Eigenlijk schrik ik nergens meer van tijdens treinreizen. Vooruit, soms heel even.
Zoals laatst toen een jongeman voor iedereen verstaanbaar aan een reisgenote zijn seriemoorden leek te bekennen. Het ging over tussen de ogen raken en omleggen. Pas toen een flinke portie spelregel-abracadabra volgde, begreep ik dat het over een computerspel ging.
Studentes ...