Rubriek Stamtäöfelke: Wiesj mich dae Greune, zoonge vae
De Greune aanne Bussèng in 1940. — © Gemeentearchief Weert
Na uitgave van het boek ‘Stamtafel Weert’ zijn er spontaan stamtafels in verschillende etablissementen ontstaan waaruit de verhalen ontspruiten, die al dan niet opgeblazen en gekleurd in de Stamtäöfelkes beschreven worden, maar altijd een basis van waarheid hebben. Deze verhalen worden opgetekend door Frits Weerts en verschijnen wekelijks in weekkrant VIA-Weert onder de naam Stamtäöfelke. Dit is aflevering 116.
D’r hieërsj ’n wiêtverbrédj misverstând, tewieëg gebrachtj doeër Driek van de Broek en d’n Dênt zieëliger gedachtenis, (meziek, Pierre Dentener), d-j in e lidje schrieëve: “Gaeftj mich dae greune mer aant gaasfebriek”. Vör de jónger generatie: mét de greune bedoeldje ze de aoj pisbek di-j versprédj inne stad stoonge en gemaaktj wore van greun geverfdje iêzere plate mét e frivool rendje aanne boeëvekânt. Ze wore lânkwêrpig roond mét aan eîne kânt ’n mansbrej oeëpening woeë dejje doeër binne kosj traeje in ‘t heiligdom, det hieël zedig aanne achterkânt woor geplaatsj, zoeëdejje de zeikert neet kosj zeen staon. Lînks en rechs inne ronding koszje dan doon, waat de bedoeling d’r van waas.
Ze woeërte hieël dék getèrdj oppe plekke woeë tieëgenaan gewaterdj woeërt; dus ze stoonke altiêd òf nao pis òf nao ter. Neet drek fris. Daorum haaj de gemeindje inne jaore fieftig besloeëte di-j stânkobstakels te vervânge doeër sjieke van steîn. En dao schrieëve di-j men e lidje oeëver, woeëvan ’t refrein zoeë gieët:
“Gaef mich dae greune, ‘ch heb hoeëge noeëd (tadiboemtadiboem**),
Ich staon te danse op eîne poeët (tadiboemtadiboem)
Dae nowwe steîne, és mich te sjiek,
Gaef mich dae greune mer aant gaasfebriek”
** Det spuuëldje de Boôrekepèl tössedoeër.
En zoeë kwoom ’t misverstând inne werreldj det d’r beej ’t gaasfebriek ouch ‘ne greune gestânge zoeëj hebbe, mer niks és minder waor. Dao hejje hoeëgoet oeëts tieëge de gaastênk kunne pisse of inne knaal, mer noeëts in ‘ne greune.
Wi-j di-j namelik inne stad aafgebroeëke woeërte, loge ze e tiedje as aod iêzer opgeslage aant gaasfebriek. En det bedoeldje de schriêvers en ze haaj geliêk. Ein van di-j Greun stóng aanne Bussèng. De foto és van 1940 en toen loge d’r lândmiêne vuuër. Woeërum? Weît neme. En dan zeen d’r ounog eîgewies minse di-j zégke detter ouch eîne stóng tieëgenoeëver ’t aod postkentoeër oppe singel. Dao és ouch gein böl van waor. Midde op det plantsoen stóng de sjiekste urinoir van hieël Wieërt. ‘ne Gemetseldje van gael stein, verluchtigdj mét ’n bies roeëj bakstein. Mer det waas geîne greune. Ajjae d’r beej kotj det ouch ‘ne greune te neume, mójje toch waal herstikke kluuëredoûf zeen. Mer ze zeen ammaol gesanieërdj en allein beej de fietsestalling oppe Hégkstraot kujje allewiel nog eur oeëvertollig water kwiêt. En ângers mójje de kroeg induike oftj in eur boks doon. Mer det luîptj zoeë lastig. Miechele achter de kêrk dieëje vae as schoeëljóng tösse de dikke stuuënbaere. Mer det mocht ouneet, mer ge kosj waal roêke det vae det neet allein dieëje. Ich dînk detter in vreuger jaore völ beer via kaelsgaat en zwâns vanoet ’t Broên Paerd al zwiebelendj tösse di-j moôre terecht és gekaome.