Dit artikel is exclusief voor jou als abonnee van De Limburger te lezen
Rubriek Stamtäöfelke: Weem weit woeërum dit zoeë hétj?
‘Schei-jtj oet met di-j beschuûtekêntjes!’ — © Linda van den Bercken
Na uitgave van het boek ‘Stamtafel Weert’ zijn er spontaan stamtafels in verschillende etablissementen ontstaan waaruit de verhalen ontspruiten, die al dan niet opgeblazen en gekleurd in de Stamtäöfelkes beschreven worden, maar altijd een basis van waarheid hebben. Deze verhalen worden opgetekend door Frits Weerts en verschijnen wekelijks in weekkrant VIA-Weert onder de naam Stamtäöfelke. Dit is aflevering 118.
Toendje as kleine apekuuëtel nog bêrves doeër de knip trâmpeldje en d’r kwome dan vrieëmdje luj in hoês, dan meindje di-j uch te mótte bestuûte en daovör mós eur kin ’t besneête. Ze zagte dan: “Ha, leef menke, kom ’s beej mich”, en det soeërt genaaswater, mer ge krieëgtj dan e beschuûtekêntje en mieëstentieds vóngdje det neet fein. Det waas ’ne soeërt goodbedoeldje knuffel, mer oongertösse knieëpe ze eur kin tösse doem en wiêsvînger tot moos. Wi-j ze aan de naam beschuûtekêntje zeen gekaome és mich volslage duûster, mer ze zeen in eder geval neet beej beschuûtfebriek Jos Poell & Zonen gebakke. Ângers haaj ich gezagdj: “Gaotj beej Poell mer ’n óns beschuûtekêntjes hale, mer blieftj astebleef van mie kinnebakkes aaf”. Mer ’t kos ouch zeen det di-j luj uch woeëje transenieëre en detj eur gaajdje aszje as wécht zeendje, mét e pienlik gebik oppe luîp góngtj. Wi-j és noow zoeë’n woeërd óntstânge, vraogdje uch aaf. Veldeke’s “Waat ‘ne kâl” geuftj waal de beteîkenis, mer neet ’t ónstaon aan. Weem weît ’t en leutj ’t mich wieëte? ’t És mich e book Stamtäöfelkes waerd, hieëlemaol vörniks, vör degieëne daetj hieël zieëker weît.
Det deut d’r verder niks aan aaf dejje indertiêd, wi-j de bakkeri-j van Poell nog inne Maasstraot loog, kêntjes van beschuûte, en, waat nog lekkerder woor, kruuëmels van de iêswaofels kosj koupe. Det wore misbaksels en bruuëk beej ’t bakke van di-j lekkerni-jje. As vae, as schoeëljóng, doeër de Maasstraot lepe, roeëk de hieël straot nao det vörs gebek en leep os ’t water int bakkes.
Oeëtti-jje, mer lang neet altiêd, krieëge ve, as ve d’r um vroge, e buulke van di-j kruuëmele, verlees vör de bakkeri-j, en det waas òp vuuërdet ve aan hoês wore. Snuîke, mân! Det wore dus de echte beschuûtekêntjes en neet di-j woeëje vör oppe luîp góngtj um eur kin van handtastelikhede te vrî-jware. En di-j wi-jjers vör op’t iês wore en zeen nog altiêd zoeë lekker det ich d’r stieëvast ‘ne pak van in hoês heb. D’r weurtj beej os geîn iês gaete zoonger Poell’s Iêswaofels. En as ich ieërlik bin: ich heb d’r neet altiêd iês beej vandoon. Puur zeen ze ouch lekker. Geî woonger det ze dék òp zeen!
En dan zit ich nog mét ’n ânger gek woeërd te koekeloere, woeë ich neet van snap wi-jtj ónstânge és of woeëtj vanaaf keumtj. Edere Wieërter kintj ‘t: muuëletêntje. In Ni-jwieërt en op Doospel weurtj ouch waal kaevelevrouke gezagdj, en dao kân ich mich wat beej vuuërstélle. ’t Levevrouke van Kaeveler. Dao hebbe ze van slivvenhieër, levevrawke gemaaktj. Mer wi-j ze det keverke mét ’n muuële kunne assosjieëre, és mich neet dudelik. Weem weîtj waal?
Ge kriegtj mien book “Mieër Stamtäöfelkes” ajje ’n aannemelike verklaoring hetj.