Jinne prul, deel 44: poefel

De krisdaag ligke al jet hinger hön. Mar nog nit alle fesdaag. Silvester sjteet vuur de duur. En dat fes losse ze bij ’t Biela en d’r Kep jans jeer eri. Doa zetse ze de duur sjpanne wied vuur óp. In de kuche weëd jebakke. Dat dunt ze tsezame. D’r jeróch trukt durch ’t janse hoes. Dat jehuet ziech bij aod óp nui.

“Biela, vruier dónge vier doch ing boeën in d’r deeg?”

“Nè Kep, dat dónge vier mit Dreikönnegke. Noen alling rozienge.”

“Alling rozienge?”

“Joa jing boeëne.”

“Nuuks angesj wie rozienge? Iech han zin um jet joeks oes tse hoale.”

“Wils te miech vuur d’r jek hoade?”

“Diech doch nit. Mit diech wil iech hu viere, wil iech danse.”

“Doe bis nog jet va zinnens.”

“Joa, iech veul al jet va Vasteloavend kómme.”

“Losse vier ieësj Silverster viere. Koom los joa mit de poefele. Vier mósse nog jans jet bakke.”

“Iech wees ‘t. Vuur de janse noabersjaf. Wie alle joare.”

“Nit de janse noabersjaf. Doe uvverdriefs, alling de noabere. En weë jraad hei eri kunt.”

“Weë hei eri kunt mós e sjpruchs-je ópzage. Angesj kriet e jing poefel.”

“Dat jieët ’t doch nit mieë. Dat is jet va vruier.”

“Da bloas iech dat nui leëve i.” ’t Biela holt mit d’r sjuumleffel de ieëtsjte poefele oes d’r öal en lekt ze óp inne telder. “Hei, kans te bloaze. Preuf mar ins ing poefel.” D’r Kep holt deep oam en vingt aa tse bloaze.

“Waad, doe móts waal e sjpruchs-je ópzage.” Heë drieënt ins mit de oge en zuet. “Doe has jewonne. Jelukzieëlieg nuijoar, d’r kop vol hoar, d’r mónk vol tseng, ’t jeluk i jen heng.” Vuurzichtieg biest e in ing poefel.

“Oas, Biela, die is evver lekker. Um i tse biese.”

Mit sjmaach eest e de poefel óp. Óch ’t Biela preuft ziech ing poefel. “Doe has reët Kep. Losse vier wieër joa mit bakke, angesj èse vier d’r telder leëg.”

D’r Kep zeët nog ins ’t sjpruchs-je óp. De letste zin zeët e jet heller. ‘’t Jeluk i jen heng! Weë wees wat vuur jeluk hu ós nog uvver d’r wèg kunt?”

Ummer mieë teldere völle ziech mit poefele. D’r dusj in de kuche sjteet vol. In ’t tsimmer sjunt de teldersjer veëdieg vuur de noabere. D’r Kep deet ’t letste besjlaag in d’r öal. Doa hat e jet knofloch i-jedoa. Mit inne jrielaach i zie jezich bedinkt e ziech: “Iech wees wal inne deë die jeer hat.” E paar moal mós e de böl umdrieëne. Ze weëde sjun broen. Koom hat e de böl droes jehold, weëd óp de vinster jeklopd. D’r Kep zeët nog ins: ‘Weë wees wat vuur jeluk hu ós nog uvver d’r w1eg kunt.” Heë huet de sjtim van d’r Sjaak in ’t tsimmer.

“Iech kom uuch nog inne jouwe roetsj wunsje.”

“Wils te ing poefel,” vroagt ’t Biela. Heë bekiekt ziech ins de poefele óp d’r dusj. “Die zient lekker oes.”

“Die zient nit alling lekker oes. Die sjmaache óch jód. Zuk diech mar ing oes.” D’r Kep kunt flot de kuche eroes. “Nè, nit die. Die zunt vuur de noabere. Iech han janse lekkere. Zier frisj. Mar ieëtsj móts te e sjpruchs-je ópzage.” “Iech wees jee sjpruchs-je.”

“Zaan miech mar noa.” D’r Kep zeët ’t sjpruchs-je sjtuks-je vuur sjtuks-je óp. D’r Sjaak zeët ‘m noa. “Bij ’t jeluk i jen heng” lieët heë d’r Sjaak de hank oes-sjtèche. En heë mós ’t nog ins zage. Flot jeet d’r Kep noa de kuche. Kunt tseruk mit ing poefel. Heë hilt ze in e sjtuk papier vas. Lekt ze flot bij d’r Sjaak in de oes-jesjtrekde hank. Deë jieët inne brul. “Auwie, die is nog hees.”

“Hod jód vas. Nit valle losse. Dat is die jeluk.” D’r Sjaak vingt aa tse bloaze. Rolt de poefel van de ing hank in de anger. “Biese, Sjakie,” ruft d’r Kep.

“Angesj roetsjt diech ‘t jeluk voet.” Heë maat d’r mónk óp. Zetst de tseng in de poefel. Zieng oge weëde jroeëser. “Kiek ins Biela. Wie hiemliesj dat e kiekt,” ruft d’r Kep. “Herlieg wa Sjakie? E engelsje óp de tsong. Dat is die jeluk.”

D’r Sjaak jieët werm inne brul. ’t Sjtuk poefel vleit oes d’r mónk. ’t Biela kiekt ‘m aa. “Has te diech d’r mónk verbrankd?” Heë sjud mit d’r kop. “Vies, baaaaa.” D’r Kep trukt e wus jezich.“Vies? Huets te dat Biela? Vies! Zoeë neumt heë ’t jeluk. Wat óndankbaar.” Oane nog jet tse zage jeet d’r Sjaak eroes. ‘t Sjtuk poefel oes d’r mónk van d’r Sjaak likt óp d’r teppieg. De res hat e óp d’r dusj jelaad. ’t Biela raaft ’t óp. ’t Ruucht ins draa. Da kiekt ’t noa d’r Sjaak.

“Wat has te jedoa? Iech ruuch ‘t. Doe veuls ’t jeweun aakómme. Wat zaats te nog ins?” Weë wees wat vuur jeluk hu ós nog uvver d’r wèg kunt? Woar dat noen die jeluk? D’r Sjaak zoeng poefel i jen heng duie?” D’r Kep laacht ins. “Biela, d’r laach is ’t jruetste jeluk wat vier hant.” Ze èse ziech ing poefel. Kieke ziech aa. “Inne jouwe roetsj,” zage ze teëjenee.

“Óch vuur d’r Sjaak, inne jouwe roetsj” zeët d’r Kep. ’t Biela zuet ins.

“Los ’t zieë Kep. Angesj passeert dat óch nog.” Ze junt tsezame eroes mit de teldere poefele vuur de noabere. ’t Jeluk i jen heng.

De nieëkste kier jeet ’t wieër.