Gedich in ‘t Zittesj

Zjwart laog ‘r dao, de vogel,oppe grieze waeg, in e bitsjke rood,de sjnavel ómleeg, dood.

Ich ree veurbie en keek opzie,de vaerkes bewoge, de wèndj dae dat deig,ich dach effe nog: ‘Kóm veugelke, vleig!’

Tik, zach e geluudje, ónheurbaar op sjtraot,tik, korter en vlotter es aeve,dat waar ‘t dan, ‘t is weg, ’t laeve.

Èns lik ouch ich zo, dan lik ouch ich, Phil,in ‘t graas, in de sjtoul,of in bèd, gans sjtil.

Wae wit wo, wienee, en wae wit wie?‘t Is eine wèt, ‘t is e gegaeve,tik, kort... tik, weg is ’t laeve!