‘In 2000 wilde ik de wereld ontdekken en het volwassen worden zolang mogelijk uitstellen’
© De Limburger
Ik vierde oudjaarsavond 1999 in Sydney, Australië. Het vuurwerk op de Harbour Bridge was grandioos. Maar het feest dat erop volgde, viel een beetje tegen.
Tot overmaat van ramp regende het ’s ochtends om zes uur licht, waardoor de eerste zonsopgang van de 21ste eeuw verstopt zat achter wolken. Maar goed, toen de kater een dag later was verdwenen en de zon weer vrolijk scheen, realiseerden we ons dat we een week later naar Nieuw-Zeeland zouden vliegen. Op naar een nieuw strand en een volgend feest. Zes maanden hadden mijn huisgenoot en ik om te genieten van het grote niksdoen. Een soort intermezzo tussen afgeronde studie en ongewisse toekomst. Met het gelukzalige gevoel van vrijheid in onze achterzak.
Vijftienduizend kilometer verderop portretteerde het Limburgs Dagblad op de laatste dag van 1999 een groep leeftijdgenoten. Waar staan jullie in 2020, wat zijn jullie dromen, verlangens en angsten, vroeg de krant. Mijn blik reikte destijds niet verder dan de volgende reisbestemming. 2020 was toekomstmuziek waarvan de melodie nog geschreven moest worden. Ik wilde de wereld ontdekken en het volwassen worden zo lang mogelijk uitstellen. In tegenstelling tot mijn leeftijdgenoten in Limburg die verdomd goed leken te weten wat ze van het leven wilden.
Twaalf van die jongeren van toen staan vandaag, op de drempel van 2020, opnieuw in de krant. Ze doen niet allemaal wat ze hadden gedacht te gaan doen, maar de meesten zijn gelukkig geworden. Hun verhalen vormen het hart van dit speciale L-magazine. Waarin we met een knipoog naar het verleden een blik werpen op de toekomst.
Op naar een fantastisch 2020!