Terugblik 2019: Maastricht heeft eindelijk die muziektempel

Het heeft me altijd verbaasd. Vanaf het moment dat ik naar Maastricht verhuisde - dit jaar exact twintig jaar geleden - vroeg ik me hardop af hoe het toch kon dat Maastricht - en feitelijk de hele provincie Limburg - het zonder een échte, grote concertzaal moest stellen.

Niets ten nadele van alle fantastische, kleine poppodia overigens. De Nieuwe Nor, Volt, Grenswerk, De Azijnfabriek, De Bosuil, de Rocktempel, de Oefenbunker. Allemaal toppers, ieder met een geheel eigen smoel. Limburg was en is er rijk mee bedeeld. Maar een club, zoals het dan officieel heet, een zaal die door zijn omvang en professionelere opzet kan vissen in een poel van artiesten die net dat beetje groter zijn, is toch iets anders.

Vechten

Als groot muziekliefhebber en fervent concertganger, werd het al die jaren in Maastricht niet groter dan de toenmalige Muziekgieterij. Krap behuisd, in een wijk buiten het centrum. Niet minder gezellig overigens. Maar waarom moest dat gedreven team in hemelsnaam zo hard vechten om een plekje te veroveren in de stad? Het leek er haast op dat het stadsbestuur de popmuziek liever kwijt was dan rijk.

Onbegrijpelijk. En dat voor een stad die een paar jaar later meende te kunnen ijveren voor de titel Culturele Hoofdstad van Europa.

Bowie

Wat was er toch gebeurd met Maastricht als muziekstad? Ooit stond de stad met het Mecc op het tourschema van de groten der aarde. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig deden de David Bowies en Tina Turners van deze wereld twee shows in ons land. Ahoy Rotterdam en een dag later zakten ze af naar Limburg.

Niet dat het Mecc ideaal was - verre van - maar de stad stond in ieder geval nadrukkelijk op de internationale muziekkaart. Logisch ook, vanwege de ligging. Direct op de route van artiesten die door Europa touren.

De Rodahal in Kerkrade wist voor de provincie de vlag zo af en toe nog eens hoog te houden. En de komst van de nieuwe Limburgzaal van Parkstad Limburg Theaters in Heerlen heeft inmiddels eigenhandig het popklimaat in Limburg een forse boost gegeven. En na jaren touwtrekken ging Maastricht dan eindelijk toch ook overstag.

Uitverkocht

Het jaar 2019 stond in het teken van heel veel bouwactiviteiten rond de Boschstraat. In september mocht de vlag uit. De Belgische rockers van Triggerfinger zouden officieel de openingsakkoorden aanslaan in de nieuwe Muziekgieterij. Het concert was in een oogwenk uitverkocht. Dat beloofde wat. Tussendoor werd dEUS aan de agenda toegevoegd, nog net vóór die beoogde officiële opening. Ook al uitverkocht. En daar kwamen die grotere, internationale acts zoals bijvoorbeeld White Lies - acts die je tot voor kort in Limburg alleen op Pinkpop of misschien Bospop had kunnen zien. Het bordje ‘uitverkocht’ kon gewoon aan de deur blijven hangen.

Vliegende start

Het mag een spectaculaire vliegende start genoemd worden. En blijkbaar denken niet alleen de ‘gewone’ concertgangers er zo over. Twee weken geleden werd bekendgemaakt dat de splinternieuwe zaal genomineerd is voor het IJzeren Podiumdier voor beste poppodium, een prijs die de Vereniging Nederlandse Poppodia en Festivals jaarlijks uitreikt.

De agenda stroomt ondertussen gestaag vol met klinkende namen voor 2020. Wolfmother, Sisters of Mercy, Jonathan Wilson, Peter Hook, Fish. En het is bekend hoe het gaat. In de regel moet het zich bij grotere artiesten onderling eerst rondspreken hoe goed het er toeven is, voordat die een ‘nieuwe’ zaal aandoen. Het kan dit jaar alleen maar nóg beter worden.