Gedich in ‘t Zittesj

Doe maedje leif oet Breslau,ich zoug lèts dien gezich,doe zats mich aan ’t dènke,maakdes get los bie mich.

In Speyer en in Münsterhöbs doe dien bès gedaon,’t is esof ich dich daolachend veur de klas zeen sjtaon.

Theresia van Avila,die gouf dich dèkser krach,mer Pruse, roew en kawd en graof,die haolde dich die nach.

’t Waar augustus ‘42,kortbie, bie ós in Ech,same mit dien zöster Rosa,haolde ze dich weg.

Ze brachte uch nao Auschwitz, Edith,geinen oetwaeg mee,’t gaas dat sjtikde doezende,vermaorde ouch úch twee.

Noe haop ich dat e bitsjke nogvan uche geis blif laeve,al is ’t eine keer per jaor,al is 't mer veur aeve.

Door Phil Schaeken