Gedicht in ’t Zittesj

Theike waar e menke, / vief jaor, sjat ich, waar hae doe, / wol hae lekker boete sjpele, / mam gouf häöm gaaroets gein roe.

‘ Theike, nae dat maags te neit jóng, / kóm noe flot mer oet dae zandj, / Theike, maak dich toch neit voel, zègk, / gank toch effe aan de kantj ! ’.

‘ Theike, jóng, dat kènt toch éch neit, / zo mer sjpele in daen drek, / in dien állersjoonste kleier, / bès te dan noe wurkelik gek ! ’

Wol ós Theike èns op sjtraot gaon, / jao, gaon sjpele, wie dat heurt, / moch ‘r neit, dat vónj zien mam dan: / ‘ Sjtèl dat dao get ergs gebeurt ! ’

Koums te Theike boete taege, / nooitsj waar hae èns effe vrie, / nooitsj koosj hae èns lekker renne, / ummer waar zien mam d’rbie.

’s Zóndigs haw ‘r dèks ’n bóks aan, / wit, zo wit es witte sjnee, / valle mit die bóks, dat moch neit, / mam vónj dat die daovan lee.

Zag me: ‘Theike, jóng, waat sjoon zègk, / och, waat is die bòks sjoon wit’, / sjtóng zien mam gans greutsj daonaeve: / ‘Oere löp ‘r dao al mit !’

Erme Theike, erm, erm jungske, / wienee kums te toch èns vrie, / wienee kèns te èns éch kèndj zeen, / zónger mam d’r ummer bie ?

Wienee kèns te èns gaon sjpele, / lekker boete in d’n drek, / in de zandjbak koele grave, / is dat wurkelik zo gek?

Wienee leet dien mam dich los, jóng, / ’t laeve vreeg toch éch dao-óm, / blif ze neit zo sjtar dich leije, / goud gemeind, mer eigelik dóm.

Later mós te ouch allein gaon, / nao de sjool of de febrik, / kènt dien mam neit mit gaon kieke, / of ’t werk dich ouch waal lik.

Later mós te ouch besjloete: / Wil ich dit of dat gaon doon? / Mós te zélf de dènger keize: / Vènj ich dit of dat noe sjoon?

Theike, haop’lik leers te later, / toch nog sjtaon op eige bein, / want dan mós te zélf gaon laeve, / bès te neit mee Theike klein.

Haop’lik leers te tóch nog vrie zeen, / later, aome frisje lóch, / laef mer Theike, laef mer jungske, / ’t laeve beit dich nog genóg!