Jinne prul: vierus

’t Biela hat ’t tse pakke. Nè, nit ’t Corona-vierus jodsedank. E jezónk vierus, vuur zoewied dat besjteet. ’t Vräusje van de tsiedónk, wie ’t hei en doa al weëd jeneumd, jeet ’t tsiedunks-je nieëkstens zelver bezörje. Noen wie d’r Sjaak vuur ’t ‘Noabersjefje’ am jang is mit ‘t verkofe van annóngse, kunt deë tsiet tse kót um doabij ’t bezörgwerk tse doeë. En ’t Biela hat sjpas draa. ‘t Is jewend mit lu um tse joa. Doavuur hat ’t lang jenóg ’t werk mit de pospeks-jer jedoa. ’t Biela is jinne miensj deë doanoa in e sjwats laoch vilt. ’t Zouw jaars nit wisse wie ’t doa droes muet kómme. En mit ’t hoes an hoes bezörje va ‘t tsiedunks-je dreëgt ’t óch nog bij an hön eje succes. Dat deet ’t zoewiezoeë al durch ’t mitwirke en d’r naam tse jeëve an de roebriek ‘Biela weet raad’.

De lu ekstemere dat. Anger Biela’s van zoene jeer jeleëze roebriek, zouwe flaich lever neëver de sjong jon lofe. Mar dis sjterke vrauw trukt ziech lever de sjongsreme nog jet fester aa, doamit ’t nog vaster in de sjong sjteet en jeet. In tswai sjtond hat ’t alle brivvebusse in de janse noabersjaf mit ‘t ‘Noabersjefje’ jevuld. Wen ‘t winniegstens nit tse vöal weëd ópjehaode durch lu die hem wille komplementere of jeweun jet wille auwwievere.

“Biela, has te nog ing tsiedónk uvver”, huet ’t wen ’t de leëg tèsj heem óp inne jadesjtool wurpt. “Jazicher Hain, mar iech han diech doch ing in de brivvebus jeduid?”

“Dat sjtimt, evver iech häu nog jeer ing vuur mie broor deë in Australië woeënt. Deë hat miech jevroagd of iech ‘m jet tsiedunks-jer mit de pos wil sjikke. Heë is nemlieg zier intresseerd in d’r hantier in ózze trengel hei en bezóngesj in ’t Kirchröadsj plat.”

“Dat is sjun um tse hure Hain, mieng mitwirkoeng has te!”

D’r Kep is mit d’r Joeëzef in de droekerij um de nieëkste tsiedónk i tse plane. Doabij jehuet zicher óch de lies mit de vroage an ’t Biela. Doa vräue die tswai ziech dróp. Noen likt werm zoeng wietsieje vroag óp d’r dusj: ‘Biela, sjtimt ’t dat ing hon mit fieëber hel-jekaochde aier lekt?’ “Kep, dat is besjtimd ing vroag die-ts doe kans beantwoade.” D’r Kep zeët al laachens: “Losse vier mar wade óp wat ’t Biela hei-óp tse zage hat. Dat wees mieë va honder wie iech. Lets koam ’t mit e röadselsje uvver e ai. Woarum kan e ai nit bevrizze?”

“En wat woar ‘t antwoad?”, wool d’r Joeëzef wisse.

“Wail inne ‘dooier’ drin zitst.”

“Dis wèch zunt al tsing vroage hei óp kantoer binnekómme. Evver doa zunt laider óch jet miemelvroage bij. Mar jiddenfals krient vier de roebriek mit jiddes moal drei vroage mit doabij de antwoade, jód jevuld. Doa is óch nog ing komiesje vroag uvver inne hónk derbij.”

“Los ins hure.”

“Ing vrauw vroagt wie ’t kunt dat heure waachhónk ummer in d’r ek jeet zitse, went de sjel jeet?”

“Mit die vroag wees ’t Biela zelver wal road, dink iech. Iech vroag ‘m jeliech alvas. Da kan ’t doa al uvver noadinke.

“Kep, durch die vroage-roebriek weëde vier nog ummer sjlauwer”, zeët d’r Joeëzef. “En vier kanne nog ins laache um de oelkieje zaachens die de lu mitmaache of woa ze mit zitse.”

“Hoopzaach is dat vier ós jód veule mit alles wat vier óngerneëme en dat vier doamit de lu kanne helpe.”

“Doe has reët Kep. Los ós tsevreie zieë dat v’r dat nog óp ózze leëftsiet kanne doeë.”

“Joeëzef, jet angesj. Wie is ‘t ejentlieg mit die miep-möpjer die wal ins in diene boech fladdere?” Die vroag hauw ózze träue droeker nit verwaad. Heë sjrók derva en kluret zoejaar e bies-je.

“Witse Kep? Iech han nuus mit miep-möp in d’r boech. Die tsiet han iech jehad. Iech han noen bekankdsjaf mit ing widvrauw va miene leëftsiet. Vier kenne ós va vruier. E richtieg Kirchröadsj meëdsje. Flaich kens doe ’t Ank óch. Dat wirket vruier bij ‘d’r Kleine Winst’, teëjenuvver ’t bóchjesjef en de droekerij van d’r ‘Zuid-Limburger’, doa woa vier tswai nog sjun erinneroenge aa hant uvver-jehaode.”

“Wat sjun vuur diech Joeëzef. Dat vräut miech um dat tse hure. Darf iech dat an ’t Biela vertselle? Dat vroaget miech jister nog d’rhin?”

“Jazicher dat. Vier kómme ós doch nog wal dökser teëje, wail ’t Ank intresse hat um mit tse sjrieve vuur ós tsiedunks-je. ’t Ank sjrieft en leëst óch Kirchröadsj plat. Vier mósse binnekóts besjtimd aafsjprèche um ónger ós vere effe bij tse kalle. En da sjtel iech uuch natuurlieg ’t Ank vuur.”

“Dat is priema Joeëzef, hoffentlieg maat ’t Ank diech jelukkieg. En ós Kebietsjer óch natuurlieg. Mie Biela zal ziech besjtimd doebel vräue!”

“Wiezoeë doebel Kep?”

“Da kriet dat endlieg ziene zin um werm ins tse pandoere!

De nieëkste kier jeet ‘t wieër.