Schrijversdebuut van Landgraafse Ellen Gielkens: ‘Tijdens het schrijven werd ik opeens met mijn eigen levenspijn geconfronteerd’

„We hebben de presentatie een aantal keer moeten uitstellen, vandaag hebben we eindelijk groen licht”, vertelt de auteur vlak voor de presentatie in een smaakvol aangekleed theater. Het boek verscheen al in november, maar door de steeds strenger worden maatregelen als gevolg van de coronacrisis werd de presentatie tot twee keer toe worden verplaatst. „Nu kunnen we er ook een feestelijk tintje aan geven.” Gielkens laat de complete presentatie wel op video vastleggen, zodat ook andere mensen er met terugwerkende kracht bij kunnen zijn.

GZ-psycholoog

Levenspijn is een fictief verhaal over een psychotherapeut van middelbare leeftijd en een patiënt, die na een heftige gebeurtenis de kliniek wordt binnengebracht waar de therapeute werkzaam is. „Het zijn twee parallelle verhaallijnen van mensen die met gebeurtenissen uit hun verleden worstelen”, legt Ellen uit, die zelf GZ-psycholoog is. De reden dat de auteur voor een beroepsgerelateerde insteek koos, had met name te maken met de research, waar ze niet overdreven veel tijd in hoefde te steken. „Stel dat ik een boek had willen schrijven over een brandweerkazerne, dan was de tijdsinvestering een stuk groter geweest, want dan had ik moeten gaan kijken hoe het er daar precies aan toeging.”

Begrip kweken

De eerste regels voor haar boek schreef Gielkens zes jaar geleden. „Met het boek wil ik meer begrip kweken voor mensen die met levenspijn worstelen, maar bij wie je dat aan de buitenkant niet ziet”, legt ze uit. „Mensen die op een bepaalde manier keuzes maken en niet altijd worden begrepen. Dat verhaal wil ik graag naar buiten brengen.”

De Landgraafse heeft schrijven altijd heel leuk gevonden. „Vandaar dat ik graag aan een boek wilde beginnen, liefst een roman. Daar kreeg ik tijdens de zwangerschap van onze eerste dochter, nu zes jaar geleden, de tijd en de ruimte voor. Ik schreef in die tijd de eerste 28 hoofdstukken.” Omdat ze op een gegeven moment weer aan het werk moet, verdwijnt het auteurschap tijdelijk naar de achtergrond.

Eigen ervaring

Gielkens pakt het schrijven weer op na de stille geboorte van haar tweede dochter. „De dood van onze dochter was zo ingrijpend, dat het verhaal onbewust een heel andere wending kreeg. Tijdens het schrijven werd ik opeens met mijn eigen levenspijn geconfronteerd. Ik ben in het boek toen aan de haal gegaan met het idee van ouders die hun kind niet hebben mogen leren kennen. Dat was in mijn geval ook zo.”