Zach zèngende èngele
Es ich ’t roesje heur van de buim
bie ós achter in d’n haof,
denk ich neit aan graove kal,
mer mee en baovenal,
aan zuuver, dun kristal.
Eine zuch in d’n aovend,
van zach zèngende èngele,
gefluuster van ’n fee,
fien van klank,
aan sjnee, sjoon oetgesjtruid.
Dan dènk ich aan golve op ’t sjtrandj,
op en neier euver ’t landj,
ummer mer weier
op en neier.
ein versjterve in de eewigheid.