Jinne prul (117): Joodvisje

’t Ruucht lekker in de kuche van d’r Kep en ’t Biela. Zóndieg hat ós Bielsje jeboertsdaag en tradietsjonel bakt d’r Kep doavuur ing appeltoeët. Ing oriejienaal mit riele. Doa kan deë Kep ziech jans aa jeëve.

“Biela, zouw iech óch nog inne radong bakke. Iech dink dat die toeët jet tse winnieg zal zieë, went diene fenkloeb diech kunt jratelere.”

“Meens te mit fenkloeb de lu die miene road vroage in ’t ‘Noabersjefje’? Nè Kep, losse vier ’t nit uvverdrieve. Iech bin al lang vroeë wen iech ’t Annie en d’r Joeëzef welkom kan heesje.”

“En doch zicher óch d’r Hain en ’t Keetsje va heineëver?”

“Joa Kep, da bak deë radong nog mar derbij. Angesj kómme vier óch nog knuverieg uvver.”

’t Biela deet de duur noa d’r jaad óp. ’t Is herlieg weer. D’r noaber Hain is al i ziene jaad ant buttele. “Jódde mörje noabervrauw, lekker weersje wa? ’t Ruucht jód bij uuch in de kuche. Is d’r Kep ant bakke?”

“Joa Hain, iech han zóndieg werm ins jeboertsdaag. De tsiet vluugt.”

”Vrek joa, dat sjtimt. Mieëtstens has doe ummer sjun weer óp d’r drissiegste Mai. Dat is dan ’t ieëtsjte jesjenk dat diech tsouwkunt.”

”Dat sjtimt Hain. Doa hant vier da allemoal profiet va. Sjun um da boese tse zitse. Uur komt doch zicher óch?”

“Jazicher Biela dat is tradietsjonel jet um ziech óp tse vräue. Iech zal miech jiddenfals tsauwe um d’r jaad dan jód in oader tse han. Dat jieët dan inne sjunnere blik vanoes uu terras.”

“Sjun Hain, iech vräu miech óch dróp. Iech jon erinner, kieke of iech d’r Kep kan helpe.”

“Zoeë, d’r radong mós nog effe, da bin iech veëdieg. En… woar d’r Hain in d’r jaad an jang?”

“Joa, heë maat d’r jaad ekstra sjun vuur miene verjoardaag, zeët e.”

“Woar e al e jroës laoch ant jrave?”

“Wat vuur laoch, doa hat e miech nuus va jezaad.”

“D’r Hain wil ziech e weiersje i ziene jaad aalegke. Heë hat miech al ing tsiet jeleie jezaad dat e doa sjpas aa hat.”

“E weiersje, Kep? Mit visje?”

“Ja wat daats doe da? Vuur ende en jäos hat e tse winnieg plaatsj. Heë zal ’t mósse doeë mit kling visj-jer.”

“Óch, wat sjun. Mit joodvisje, hof iech. Dat deet miech dinke an deë sjunne kómp bij ós heem mit van die kling joodvisj-jer.”

“Joa, dat kan iech miech nog jód erinnere”, zeët d’r Kep, “Dat woar sjun en doa hauwts te winnieg óngerhaod va.”

“Zoeë weiersje jieët waal jet mieë leëve in d’r trengel, wa Kep?”

“Zicher Biela, went vier mar jing las d’rva krient, ving iech ’t priema.”

“Wiezoeë las, meens te?”

“Dat ’t flaich katse oes de noabersjaf trukt, die ós honder kanne lestieg valle.”

“Joa, da wure vier jezeënd”, zeët ’t Biela. “Mar inne jezeënde haan waacht ekstra uvver zieng honder!”

“Óch, vier wade aaf en zalle ’t zóndieg wal druvver han.”

“Went vier mar jinne krach krient Kep!”

“Ao wat Biela, doa kómme vier wal oes. D’r Hain is jinne um sjtriet mit tse krieje.”

“Wie dinks doe doa da uvver Biela?”

“Ierlieg jezaad ving iech visjweiere wal sjun. Mar wen iech d’r jaad va heineëver zien, past doa mar e wus kling weiersje i.”

“Dat dink iech óch, heë zal ’t da mósse doeë mit koelköpjer en kröatsje. En zoe tse hure wil e óch nog e sjpringbrönsje midde drin aalegke.”

“Dat huet ziech besjtimd nit verkierd aa, iech bin benuid Kep. Deë Hain is zoewiezoeë inne hendieje. Iech jun ’t hem”, zeët ’t Biela.

“Wen ziene kammeraad posbuul ziech mar nit dermit jeet bemuie. Da kan dat jet weëde. Óp mieng hulp kan d’r Hain rechene, went e doarum vroagt.”

“Kep, iech wil diech e komplement maache vuur de jód jelónge toeët en óch d’r radong ziet priema oes. Iech vräu miech óp zóndieg went vier mit ós vrung en noabere miene jeboertsdaag kanne viere.”

D’r Kep zetst ziech in d’r jaad en jeet wieër mit zieng hiere tse pienöakele uvver woa heë ziech al e paar daag mit befast. Jiddes joar ’t nemlieje lidsje! Wat sjenkt me ing vrauw wie ‘t Biela mit d’r jeboertsdaag? Blomme kriet ‘t besjtimd van d’r bezuk. Nè mit jet billiegs kan heë ziech nit dervan aaf maache. E jode armband, rink of ketsje is werm uvverdrève. Jood is allewiels jaars nit tse betsale. Jood?... waad ins. Heë sjteet óp, jeet noa ’t Biela in de kuche en zeët: “Biela, iech jon nog effe jet voor vuur de honder hoale.”

D’r zóndieg vingt aa mit ing sjtroalende zon. D’r Kep is al vrug óp. Vrujjer wie normaal. Heë jeet noa d’r sjtal en kriet ziech de jroeëse doeës die heë doa jister jezatsd hat, mit ing dekke druvverhin. In de kuche pakt heë vuurzichtieg d’r ronge jlazere kómp mit wasser oes de doeës, mit doadrin kling joodvisje. Heë dekt d’r dusj feslieg mit alles dróp en draa vuur e appetietlieg fruusjtuuk. Doanoa vingt e ónger an de trap aa tse zinge: Lang zal zie leëve, lang zal zie leëve. ‘t Biela kunt eraaf en ziet in de kuche inne feslieje èsdusj mit in de midde d’r prechtieje jlazere kómp mit kliensjekling joodvisj-jer.

“Biela dat is e jeboertsdaagsjesjenk mit tswai jedanke: óp de ieëtsjte plaatsj wail doe heimit kans tserukkieke óp de sjun tsiet va vruier. En óp de tswaide plaatsj is jood in dis tsiet ing jouw investieroeng. Die kling joodsjtuks-jer kanne in ós wasser sjun wase. Zoeë kanne vier ze, went ze jroeës jenóg zunt, sjpieëder d’r noaberman Hain mit ziene verjoardaag sjenke.”

‘t Biela kan ziech nit ihaode van ’t laache. Miene leve Kep, danke, danke, danke. Dat is ’t sjunste jesjenk wat iech oeëts han krèje!

Va mie eje joodsjtuk!

De nieëkste kier jeet ‘t wieër.