Gedicht in ’t Zittesj: Damesturne Tokio

‘t Vloog, ‘t drede aan ein sjtök,ich zoug ein wónjerlik gebeure,op balk, op vloer, op brök,dames, mit pekskes in glinsterende kleure.

En dan dae sjprunk euver ‘t paerd,op de balk, g’luifde mien ouge neit,jeder oefening ein medaje waerd,wae haet gekeke wit besjeid.

Maedjes, gezjwank, van elastiek,van eine angere planeet,turne, mer noe zónger publiek,wie gezag: me vloog, d’r woort gedreed.

Ich kèn ‘t neit begriepe,höbbe die gein pien in de rök?Ich zout ‘t ‘m te kniepe,bie dat gevleig op balk en brök.

Waat höbbe die veur kneije,sjpiere, sjouwesj, erm en bein,dat die ós zoget kènne beije,och, waat bèn ich sjtief en klein!