Mediteren kun je leren, toch? Toch blijkt een meditatiechallenge een grotere uitdaging dan verwacht
Sharon Brabant is de chef van Zine, het maandelijkse magazine van De Limburger. — © Loraine Bodewes
EDITORIAL - Je zen voelen. Dat brein, dat fulltime overuren maakt, eens pauzeren en even lekker nérgens aan denken. Dat willen we allemaal toch? Ik heb zo veel verhalen gelezen over alle voordelen van meditatie. Wetenschappelijk bewijs nog wel. Dus een poos geleden waagde ik me een aan een meditatiechallenge. En dat was toch niet zo eenvoudig als ik dacht.
De challenge bestaat uit elke dag, vier weken lang, mediteren in stilte. Opbouwend van vijf minuten in de eerste week tot twintig minuten in week vier. Dat klinkt niet als onmogelijk. Ik gebruik de app Insight Timer waar je wat achtergrondmuziek aan kunt zetten en een gong als eindsingaal kunt instellen. Dat is fijn want ik had een lichte hartverzakking toen mijn reguliere iPhone-timer afging na de eerste keer mediteren. De app houdt ook je meditaties bij, je wordt zelfs met sterren beloond, elke tien opeenvolgende dagen dat je mediteert (een spelelement, hou ik van!).
De vijf minuten van de eerste dag vliegen voorbij maar zen voel ik me niet. Ik vind het vooral frustrerend dat ik niet nérgens aan kan denken. Zelfs niet voor vijf minuten. En hoe harder ik het probeer, hoe onmogelijker het wordt. Wat stom. Hoe kan iets wat zo makkelijk lijkt mij nou niet lukken? Ik zoek online naar nuttige tips (niets of niemand op de wereld is zo eerlijk als dat wat je intypt in die zoekbalk van Google). Ik lees ergens dat je geduld moet hebben. Alleen dat al is een onmogelijke opgave als je mij een beetje kent. Maar om een instrument te bespelen moet je ook oefenen. En sporten moet je ook opbouwen. ‘Meditatie is een vorm van mentale gymnastiek. Net zoals je je lichaam kunt trainen, kun je ook je hersenen trainen.’
Ergens anders lees ik dat je helemaal niet moet proberen om nergens aan te denken (zucht van verlichting). Je kunt je gedachten bijvoorbeeld zien als verkeer. En als er een auto stopt (een gedachte opplopt dus) moet je niet instappen maar kijken hoe hij langsrijdt. Dat lukt zowaar. Al voel ik me nog steeds geen ander mens. Ik hoopte toch een soort van lifechanging expierence te hebben. Ik maak de challenge wel af en er ontstaan zelfs kleine momentjes van ontspanning tijdens de meditaties. En dan gaat het mis. Ik mis één dag (want haast), verlies mijn sterrenreeks in de app en uit protest gooi ik mijn inmiddels aangeschafte meditatiekussen in een hoek van de kamer.
Ik begin volgende week wel weer. Of volgende maand. Of zoals dat werkt met uitstelgedrag… Gewoon niet meer. Collega Jacqui heeft meer succes bij haar poging om te leren mediteren en dat ze heeft opgeschreven voor de derde aflevering van ‘Zine zoekt zin’. En nu begint het toch weer te kriebelen. Morgen begin ik weer. Of maandag…
Dit voorwoord is verschenen in het juninummer van Zine, het maandelijks magazine van De Limburger dat elke tweede zaterdag van de maand verschijnt.