Als Dirk Kuijt als trainer trouw was gebleven aan de voetballer Dirk Kuijt, dan had hij zich dit leed allemaal kunnen besparen

Kuijt. Je hoeft je ogen maar te sluiten en je ziet hem Feyenoord weer naar de het kampioenschap van 2017 schieten. Als vanzelfsprekend zie je hem dan als nota bene Nederlands elftal-linksback buffelen op het WK van 2014. Prompt is hij dan weer die Liverpool-held die Anfield zo vaak liet kirren van genot.

Hoe anders is zijn status nu. In nauwelijks een paar weken tijd is Kuijt van ultieme volksheld gedegradeerd tot een soort Clown Bassie. Een man om wie ‘we’ stiekem gniffelen wanneer hij na wéér een verloren wedstrijd met ADO zijn volledige voorraad clichés de lucht inblaast. Voor wie we amper medelijden voelen wanneer de fans van zijn club met witte zakdoekjes zwaaien of hem, zoals onlangs, tijdens een training komen opzoeken. Een pijnlijke tragiek is het. Waar het gros van Nederland hoopt dat Ruud van Nistelrooij het bij PSV op de rails krijgt, wordt om Dirk vooral geschamperd.

Beeldvorming

Ik heb best wel moeite met die beeldvorming. Niet alleen omdat Dirk gewoon een aardige kerel is, vooral omdat hij als voetballer binnen de lijnen natuurlijk wel een voorbeeldprof was. Ofwel: iemand die stapje voor stapje steeds verder klom en zo meer dan het maximale uit zijn mogelijkheden heeft gehaald.

Maar juist in dat laatste schuilt voor mijn gevoel een paradox. De trainer Kuijt voelt zich blijkbaar wel te groot om eerst een serieus aantal jaren ervaring op te doen bij Quick Boys of het beloftenteam van pak ‘m beet FC Utrecht. Net zoals zijn generatiegenoot Wesley Sneijder ontbreekt het hem aan de echte wil om te investeren vooraleer in het profvoetbal serieus aan de slag te gaan. En dan ook nog eens bij een van de moeilijkste clubs van Nederland.

Misplaatste zelfoverschatting is het van iemand die als voetballer juist de kracht van de zorgvuldige carrièreplanning belichaamde.

Publiek geheim

Ik moest denken aan het interview met Kees van Wonderen, zaterdag in het Algemeen Dagblad, waarin hij vertelde hoe belangrijk de geleidelijke opbouw van zijn trainerscarrière is geweest. Dat hij nooit dacht van: ‘Ik doe het wel even’. Eerder het tegenovergestelde. Om die reden, zegt Van Wonderen, is hij nu de trainer die hij is.

Lees ook: Foto van het jaar: ondubbelzinnig bewijzen Federer en Nadal dat je ook als gezworen ‘vijanden’ eindeloos veel respect voor elkaar kunt hebben

Kuijt daarentegen straalt die toewijding veel minder uit. In zijn korte periode als Feyenoord-jeugdtrainer was het al een publiek geheim dat hij zijn spelers nog weleens drie dagen vrij wilde geven, zodat hij zelf een potje kon ballen met de Liverpool Legends. En nu, bij ADO, acteert hij voor mijn gevoel slechts plichtmatig de zelfverzekerde en bevlogen coach.

Dat alles bij elkaar maakt zijn tamelijk uitzichtloze positie in Den Haag zo ongemakkelijk. Als Dirk Kuijt trouw was gebleven aan de voetballer Dirk Kuijt, had hij zich dit leed allemaal kunnen besparen.