Rechtgeschreven: Na dertien jaar uitzendwerk met lege handen op straat na bedrijfssluiting

Theo* is als uitzendkracht net zo trouw als een vaste kracht van een productiebedrijf. Hij laat zich zonder slag of stoot naar een dochterfirma sturen omdat daar meer werk ligt te wachten. Als het bedrijf van uitzendbureau wisselt, wisselt Theo mee. Wat er ook gebeurt, Trouwe Theo werkt gewoon door. Zonder eindejaarsuitkering, zonder ploegentoeslag en zonder pensioenopbouw.

Dertien jaar gaat dat goed. Tot Theo en alle andere medewerkers wegens sluiting van het bedrijf op straat komen te staan. De vakbonden spreken een sociaal plan af om de financiële en sociale pijn voor de ontslagenen te beperken. Althans, voor de mensen die in vaste dienst zijn, niet voor uitzendkrachten.

Gelijke behandeling

Theo vindt dat heel oneerlijk, wil zich niet niet zonder meer laten wegsturen en vraagt het bedrijf om gelijke behandeling met het vast personeel. Hij heeft tenslotte een contract voor onbepaalde tijd en werkt al dertien jaar aan een stuk bij dezelfde firma of een dochter daarvan. Theo vangt bot bij het gesloten bedrijf en stapt naar de kantonrechter om alsnog zijn gelijk te halen. Hij pakt het sociaal plan van de vakbonden erbij en slaat aan het rekenen. Hij heeft naar eigen zeggen recht op bijna 150.000 euro ontslagvergoeding. En als het sociaal plan toch niet op hem van toepassing mocht zijn, dan wil Theo een transitievergoeding van dik 22.500 euro.

Theo vindt dat hij als uitzendkracht is misbruikt en wijst daarvoor naar richtlijnen van de Europese Unie over uitzendwerk. De voormalige werkgever bestrijdt dat en krijgt gelijk van de kantonrechter. Volgens de rechter is een Europese richtlijn geen keiharde regel waar Theo als Nederlandse onderdaan rechten aan kan ontlenen. Bovendien verandert een uitzendrelatie niet geruisloos in een arbeidsovereenkomst.

Geen misbruik uitzendconstructie

De kantonrechter voelt echter wel een beetje mee met Theo, maar wast uiteindelijk toch zijn handen in onschuld. Uitzendwerk is in Nederland nu eenmaal niet aan maximale termijnen gebonden. Het is aan de wetgever om wettelijk vast te leggen hoelang iemand als uitzendkracht bij hetzelfde bedrijf aan het werk mag zijn, aldus de kantonrechter. Zolang er maar geen sprake is van misbruik van de uitzendconstructie, iets waar wel vaker sprake van is bij malafide uitzendbureaus van arbeidsmigranten. De kantonrechter vindt echter niet dat Theo als losse kracht misbruikt is. Een bedrijf mag er een flexibele schil met uitzendkrachten op na houden die in moeilijke tijden gemakkelijk zijn weg te sturen. „Er is in dit geval sprake van gebruik van uitzendovereenkomsten, maar niet van misbruik”, oordeelt de kantonrechter die ook nog even fijntjes opmerkt dat de vakbonden betrokken waren bij het sociaal plan waar Theo niet van profiteert.

Uitspraak: Theo had geen arbeidsovereenkomst met het bedrijf waar hij dertien jaar lang werkte, hij kan dan ook geen beroep doen op het sociaal plan.

(*gefingeerde naam)