Jinne prul (201): Dreikönnegke

“Dat is e jód iedee va diech Biela, um inne radong tse bakke.” “Jazicher, en nit zoemar inne radong, dat weëd inne bezóngere. Iech jon de dónkerbroeng boeën jód versjtèche. Trouwens de tswai wiese óch!”“Biela, wens te dat an jong lu vertsels, wisse die nit woa-uvver ’t jeet. Die dinke da besjtimd dats doe in de boeëne bis.” “Dat dink iech óch en minnieje auwere zal óch sjtaune dat ’t zoejet nog jieët. Vier zelver hant ’t fes va Dreikönnegke ja óch al lang nit mieë jevierd.” “Dat sjtimt en mit dank an ós vrung van ‘t ‘Noabersjefje’ hant vier de fester va vruier nui leëve i-jebloaze. En Kep, doe wits ’t wa jong. Vier viere de fester wie ze valle! Zoeëwie óch Dreikönnegke, ’t fes d’r andach en frommiegheet.”“Dat zeës te evver sjun, vräusje. Dat has te besjtimd urjens noajesjlage of d’r inne of angere jeeslieje hat diech dat i-jeroane.” “Miene leve man, inne durchsjnit miensj jehuet dat tse wisse”, zeët ’t Biela jrielaachend.

“Wat hant vier vruier sjpas jehad bij mieng tant Trautsje. Dat kans doe diech doch óch nog erinnere Biela. Ós janse famillieë woar i-jelade um van d’r Dreikönnegke-kóch tse kómme jenisse. En da mar hoffe dats te de sjwatse boeën nit in die eje sjtuk kóch teëje koams.” “Jazicher wees iech dat nog. Vier vrijete doe koalieg e paar mond en iech dorf mitjoa noa de jemuutlieje famillieë va dieng tant Traud. Iech zien die jezich nog wie-ts doe die sjwatse boeën oes d’r mónk hoalets. Rabe-sjwats hant dieng loestieje fettere diech doe als könnek Balthasar jemoald.” “Jenauw Biela, die boeën zoos in ’t letste sjtuk van d’r radong. De tswai jeël boeëne woare al voet. Wail jidderinne an de rij woar jeweë, hat d’r nonk Peter ós doe e nummersje oes ziene tseliender losse trekke en deëjinnieje deë nommer zevve oes d’r hód trok, dórf ’t letste sjtuks-je radong èse. En doa zoos natuurlieg die sjwatse boeën in.”

“Wie iech dat an d’r Joeëzef en ‘t Annie vertsellet, woare die tsefort bejaisterd”, zeët d’r Kep. “Mar weë jieët ózze jouwe Sjaak besjeed?” “Dat hat d’r Joeëzef al jerejeld, Biela en went d’r posbuul nit kunt, moele vier dem zoewiezoeë sjwats, oane sjwatse, eh ’t heesjt noen dónkerbroeng boeën!” “Miene leve Kep, noe los ós noa de wainachtsvrid ’t nui joar jemuutlieg en oane sjtriet aavange mit ózze jouwe pos- en tsiedónkbezörjer. Vier kanne ja óch dökser mit ‘m laache.” “Flaich dizze-n-oavend al, Biela.” “Wie meens te Kep?” “Iech vräu miech dróp um hem ins richtieg als könnek Balthasar tse kanne kruene. En nit als wiese könnek mit e sjwats sjoaf namens ‘Sjaak’ in heng, wie mit ’t wainachtsfes.” “En Kep, wie dinks te dat da paraat tse kanne maache?” “Doa han iech dieng hulp bij nuedieg.” “Meens te mit ’t bakke van d’r radong?” “’t Bakke is diech wal tsouwvertrouwd, dat is priema. Mar iech zits tse dinke wie vier die broeng boeën in dat sjtuk radong vuur d’r Sjaak kanne merke.” “Iech hauw miech al zoeëjet jedaad. Doe liers ’t ja noeëts aaf! Ummer mar deë jouwe kloeët van inne Sjaak ing draa wille zetse.” “Biela, deë vroagt doa óch um. Deë wil ja ummer alles besser wisse. Evver dis kier wil iech ’t besser wisse.” “Da zaan ’t mar, wie wils te dat doeë?” “Wens doe miech zeës woa de dónker boeën in d’r radong zitst, da rejel iech de res”, zeët d’r Kep.“Dat weëd da nog e jans jedeuns, Kep. Evver iech los miech wal jet ivalle.”

Um vunnef oer is d’r radóng veëdieg. ’t Ruucht herlieg in de kuche, jraad wie in ing bekkerij. “Zoeë Kep, d’r radong mós ieëtsj nog aafkeule en dan hof iech diech tse kanne zage woa de dónkerbroeng boeën verbórje is.”

D’r Kep hauw jing rouw vuurdat d’r radong jereed woar. ’t Biela wool d’r Kep zage woa de boeën zoos, evver ’t sjnitsje dat het boave óp de plaatsj hauw aabraad, woar nurjens mieë tse zieë. Woa die anger tswai boeëne zose woar nit wiechtieg. Um d’r Kep tsevreie tse sjtelle hat ’t Biela mar óp jód jeluk ing ieksbeliebieje plaatsj aajeweëze. D’r Kep wós noe winniegstens wat vuur sjtuk radong vuur d’r Balthasar woar. Mit e mets-je braat heë e kliensjekling sjnitsje óp ’t besjtimde sjtuk aa, zoeë kling dat jinne angere dat jewaar koeët weëde.

“Zoeë, has te noe diene zin? Iech bin ins jesjpand wie dat dizze oavend wieër jeet.” “Los dat mar an miech uvver, mindestens wat ’t sjnieje van d’r radong aajeet. De res zal miech ejaal zieë! Iech han ’t tsäug um ’t jezich sjwats tse maache, al óp de aarieët jereed jelaad.”

Um 20.00 oer jenauw melde ziech wie aafjesjpraoche ’t Annie en d’r Joeëzef. D’r kaffedusj is jedekd en bij de krib zunt de drei könnegke bij-jezatsd. Effe d’rnoa jeet de sjel en d’r Sjaak sjteet vuur de duur mit ing tèsj in de hank.“Wat has te mitjenoame Sjaak?”, vroagt ’t Biela noadat d’r Sjaak jódjemoeëd erinner koam. “Inne handdóch en jet rainiejoengstsäug vuur d’r val dat iech de sjwatse boeën krien.” De janse redaktsiejoeën moeët laache, alling d’r Kep nit.“Hiemelharrelement”, daat heë, “deë vräut ziech óch nog óp die broeng boeën.”

Noa jet passende moeziek via d’r WDR4 en de nieëkste rungde kaffe, koam d’r radong óp d’r dusj. D’r Kep woar ram va sjlaag va wat d’r Sjaak jezaad hauw en kroog jaars nit mit dat ’t Biela d’r radong aasjniejet, nit mieë dinkend wat vuur sjtuk d’r Kep bij de broeng boeën jemerkd hauw. Alle vunnef kroge de ‘Noabersjefjer’ ieëtsj e sjmaal sjtuks-je radong van ’t Biela. De ieëtsjte wiese boeën koam oes ‘t deelsje van ’t Annie. Besjlaose woeët um ing kling paus tse haode.

D’r Sjaak vertsellet jet sjterke jesjiechtens uvver wat heë allemoal bij ’t rónkbringe van de tsiedónk en de pos mitmaachet. De sjtiemoeng woeët almieëlieg jemuutliejer. Bis dat in de tswaide radong-rungde ópins inne vlók oes d’r mónk van d’r Kep koam. Inne vlók mit ing broeng boeën!

’t Woar jammer vuur d’r Kep, evver deë ónval passet jenauw in de dreikönnegke-sjtiemoeng van deë oavend. D’r Kep hat ziechzelver sjwats jemoald en d’r Sjaak woar zoeë jód um zie rainiejoengstsäug an d’r Kep tse jeëve, doamit deë ziech, sjpieë óp d’r oavend werm als jeweune Casper kank losse kroeëne.

D’r Joeëzef danket ’t Biela en d’r Kep an d’r sjloes van d’r zier jemuutlieje oavend vuur alle zörg en heë sjloog d’r naal óp d’r kop wie e mit inne jrielaach zaat: ’t Is werm ins beweëze: Weë e laoch vuur inne angere jrieëft, mós óppase dat e nit zelver dri vilt.

De nieëkste wèch kant uur werm ’t letste nuits in ‘t ‘Noabersjefje’ leëze. Bis dan. Hod uuch vrieë en adieë!