Gedich in ’t Zittesj: Nederlandj
© Jean-Pierre Geusens
Elke week een gedicht van Phil Schaeken in het Sittards dialect, over een onderwerp dat hem bezighoudt.
‘t Is ein landj van allerlei luuj, d’n islaam heurt noe ouch d’rbie,’t klokgeloew wurt minder,en tóch vuil ich mich vrie.
Op d’n televisiedèks hel, gans hel geblaer, gsjponsord veer van weig pès graaf, Nederlandj, tóch höb ich dich gaer.
Veer meine te weite wat angere mótte doon, besjpraeke dat ummer opnuuj,veer kalle, lache, laeve ós oet, weite ‘t soms baeter es anger luuj.
Ich hawt tóch van dich, van dien poldesj, dien dieke,ich hawt tóch van dich, wied, gans wied kènt me kieke,dien berg zeen mer heuvels, mer dien wolke zeen wieds,dien rood-wit-blaw vaan haet toch ummer get blieds.
Dien roesjende buim, zee en zeilbeut, de wèndj,dae meeuw in de lóch, dat sjpelende kèndj,de bös en de trein brink mich wo ich mer wil,‘t is d’r soms drök, mer in de natuur is ‘t sjtil.
Bie de Jumbo, de Aldi en nog van die zake,op aetgebied zóväöl, soms lestig ein keus te make,‘t graas is hie gruin, de höfkes zeen sjoon,bèn blie, jao ich mein ‘t, dat ich in Nederlandj woon.