Jinne prul (202): Dis wèch in ’t Noabersjefje

Vroage an ’t Biela

Biela, miene man heesjt Antoeën en hat ummer óp d’r 17e jannewaar namensdaag. Noe jieët ’t bij d’r St. Antoeënius tswai óngersjiedlieje hillieje. Deë va miene Antoeën sjteet uvveral aafjemoald mit e verke an de vus. Dat vingt miene man evver nit sjun. Is ’t meuglieg dat heë kan toesje mit d’r Antoeënius deë me kan aaróffe wens te jet verloare has? Da zouw heë óp d’r 13e joenie namensdaag han en dat kunt ós óch besser oes.

D’r heer K te K wil nog jet vertselle

SjnoeveD’r Haar hat ziech d’r wekker jezatsd. Mörje in alle Herjodsvrugde jeet heë vertrekke. Indlieg nog ins óp d’r fiets. De letste waeche woar nuuks d’rva kome. Reën, wink. Zoeëjaar daag mit sjtórm. Mar noen jeet ‘t ‘t naats vrizze. Inne kloare himmel. ‘t Sjloftsimmervinster sjteet e sjtuks-je óp. D’r Haar likt deep ónger de dekke. Alling e sjtruufje van de hoare kan me zieë. Heë vilt in inne depe sjlof. Bis d’r wekker aafleuft. ‘t Knalt kaihel in zieng oere. Mit ing hank duit e ‘m aaf. ‘t Is nog duuster en kaod. Tswiefel tusje ligke blieve en ópsjtoa. Weële tusje wermde en kauw. Tusje umdrieëne, wieër sjloffe en de dekke aafwerpe, ópsjtoa. In d’r winkter vroagt heë ziech dat dökser aaf. Mar ummer wint d’r fiets. Zoeë óch noen.

D’r sjlof witsjt heë ziech oes de oge. Leëst ónger ‘t aese de tsiedónk. Sjmiert ziech ing bóttram vuur óngerweëgs. Heë deet ziech dik aa. Doebel häosje en zökke. Ónger d’r helm dreëgt heë ing mutsj.

Went e voet viert, zunt nog jet sjtere tse zieë. ‘t Lit an d’r fiets brent. Ziene oam dampt wies. ‘t Mónksjtuk van d’r bidon bevruust. D’r horizon weëd kloar. Ing sjtrief lit waast. De wiesbevroare weie en velder klure roza en oranje.

D’r Haar fietst durch de dale en uvver de huvele. E winktermeersje. Heë veult ziech ee mit de natoer. Va binne en boese. Sjnoeft ziech de naas. Zoeëwie de rennere dat dunt. Mit inne vinger duit e ziech e naaslaoch tsouw.

Noa ing sjtond vange de tsieëne en de vingere aa tse zungele. ‘t Jeveul trukt lanksaam droes. Mar d’r Haar jeet wieër. ‘t Is ‘t hem allenäu weëd. De zon sjteet neer. De temperatoer is noen rónk noel. Teëje de middieg is heë werm heem. Zie jezich is roeë jekluurd. Mui en vroeë sjtiegt heë aaf. Indlieg inne herlieje winkterdaag.

Ing vrauw leuft uvver d’r sjtoep. An de anger zie sjteet inne man. ‘’t Is kaod, wa Mariesje.’ ‘Joa, zaan dat waal, Herman. Vies kaod.’ D’r Haar weest nit wat heë huet. Heë pakt ziech inne zakdóch oes de taesj um de naas tse sjnoeve. Da zeët e: ‘Joa, ‘t is kaod.’ Mit inne vinger duit e ziech e naasloach tsouw en sjnoeft. ‘Joa, vies kaod.’

Vuur de kinger in de noabersjaf. Van ’t Fia

litd’r wink blieësting keëts danstvlammend oesd’r daag weëd naatinne sjteer luet ópd’r wink blieëst voet

‘t lit bliet

Verain-nuits

D’r nog tsemlieg nuie ‘Klootschiet’-verain ‘Onger-ós’ nimt nog mitjlieder aa. Vuurleufieg weëd jesjaose in d’r zaal van de wieëtsjaf Kloth, in d’r sjpatseerjank ‘Kloeët’ jenómpd. Óch vrauwlu zunt va hatse welkom.

D’r diechter óngerweëgs

in d’r winkter jeet d’r vuurmuzer nit eroesdan zitst heë mit ing ziefe naas in jen hoesheë dreumt van ing hitswel mit d’rnoa ing wermdekwelbij ’t wakker weëde brikt ‘m d’r sjwees oes

Annongs

D’r kaatkloeb ‘De Auw Noabersjaf’ besjteet d’r ieëtsjte april 100 joar. Dat weëd jevierd mit e fes vuur de janse noabersjaf. Tser iere van dat joebielejoem zalle ‘Oas, Könnek, Dam-kate’ weëde oesjejeëve die als anziechskate versjikd kanne weëde. Óch zal ‘d’r betste noaber’ en ‘de betste noaberin’ weëde jeweëld. Alle noabere oes de noabersjaf kanne kandidate bij d’r vuursjtand van d’r kloeb aadrage.

Vroage - Aabeie - Toesje

De redaktsiejoeën maat nog mar ins bekankd, dat annongse va manslu uvver ’t aabeie en toesje van hön eje vrauwlu, um ‘etiesje’ reë nit jeplaatsjd kanne weëde.

Wiets van de wèch

Tswai deuze bejieënete ziech als auw kammerade nog ins óp d’r Maat. „En Karl wie jeet ‘t. Has te nog jet nuits mitjemaad.”„ Doe jeleufs ’t nit, evver jister koam iech inne tjeën, dem hauw iech al 15 joar nit mieë jezieë.”„Ao wat!”, zeët d’r Dris, „De vurrieje wèch woar iech i Amsterdam, doa tróf iech inne, dem iech nog noeëts han jezieë!”

Bis de nieëkste kier, dan kant uur werm ing jesjiechte van ’t Biela en d’r Kep leëze. Hod uuch vrieë en adieë!