‘Wij kunnen meevoelen met burgers die problemen hebben met de overheid, maar niet fungeren als ombudsman of rechter’
Hoofdredacteur Bjorn Oostra. — © Johannes Timmermans
Of ik het nummer heb van de klimaatactivisten in Lützerath? Het liefst dat van de leider, maar als het niet anders is dan is een ondergeschikte ook goed. De man die mij deze week belde is bezig met een rechtszaak tegen de Staat der Nederlanden.
Het gaat over stikstof, zo begreep ik. En de activisten die tegen bruinkoolwinning strijden komen ook op voor het milieu. Vandaar. Toen ik hem vriendelijk uitlegde dat ik geen nummers heb van mensen die net over de grens in Duitsland een dorpje bezet houden en dat ik het ook niet als mijn taak zie hem in zijn strijd tegen de Staat te helpen, reageerde hij verbouwereerd. ‘Dit heb ik nog nooit gehoord’, stamelde hij nog voordat hij de verbinding verbrak.
Laatste strohalm
Dit soort verzoeken, noem het schreeuwen om hulp van mensen die nergens gehoor vinden, krijg ik met enige regelmaat. Meestal is er volgens degene aan de andere kant van de lijn sprake van groot onrecht. Of beter gezegd: van heel groot onrecht. Het vreemde is echter dat niemand luistert. Justitie doet niks, Mark Rutte reageert niet op e-mails en ook de Tweede Kamer houdt zich doof. De krant is dan een laatste strohalm, publiciteit een ultiem middel om dichter bij het eigen gelijk te komen.
Een mevrouw uit Ohé en Laak probeert mij al enige tijd te bewegen onderzoek te doen naar onrecht dat haar is aangedaan. Zij ligt al jaren in de clinch met de gemeente Maasgouw, vindt nergens gehoor en wordt almaar bozer. Het geschil gaat over de woning van de buren die in haar ogen nooit gebouwd had mogen worden. De gemeente stapelt volgens haar fout op fout, waardoor zij ernstig gedupeerd is. Haar schade loopt inmiddels in de tonnen en niemand is bereid haar tegemoet te komen. ‘Dit mag absoluut niet in de doofpot en ik smeek om hulp van de media’, schreef ze mij enige tijd geleden. Deze week probeerde ze het nog eens. ‘U bent de enige weg daar het juridisch loket geen advocaat aanwijst en de deken van advocaten dit spelletje heeft meegespeeld. Het is een complot. Onverteerbaar.’
Onafhankelijk oordeel
Hoewel ik meevoel met de mevrouw uit Ohé en Laak en bij iedere zin de wanhoop proef, kunnen wij ook in deze zaak niets betekenen. Het enige dat ik kan doen is er in een column iets over zeggen, in de hoop dat de burgemeester van de gemeente Maasgouw denkt: ‘goh, laat ik eens een kop koffie gaan drinken’. Maar wij zijn geen ombudsman waar burgers die problemen hebben met welke overheid dan ook terecht kunnen. En wij zijn al helemaal geen rechter die een onafhankelijk oordeel kan vellen om daarmee een al jaren slepend conflict te beslechten. Wij doen alleen onderzoek naar kwesties die het algemeen belang raken. Als er met gemeenschapsgeld gerommeld wordt of als bijvoorbeeld het aanzien van het openbaar bestuur in het gedrang komt, pakken onze verslaggevers hun pen op.
Lees ook: Hoe de redactie te werk ging in de MeToo-zaak rond de Kerkraadse wethouder Alexander Geers
Opkomen voor het belang van het individu is niet – primair – onze taak en helaas hebben wij er de middelen en mankracht ook niet voor. Wat wij wel kunnen is signaleren dat al die individuele schreeuwen om hulp, of althans de meeste, een ding gemeen hebben: ze botsen op de muur van een overheid die op steeds grotere afstand komt te staan.