Jinne prul (203): Quarantaine

‘”t Kan werm. ’t Kan werm.” D’r Kep leuft durch ’t hoes. Heë zingt ’t bauw. ’t Biela bekiekt ‘m ins. “Weëd dat d’r nuie sjlajer?” D’r Kep bliet sjtoa. “Nè Biela. Iech bin alling mar vroeë, dat ’t werm kan. De zietsoeng! Noa ’t jriepvieres, ’t vastloavendsvieres. ‘t Kan werm.”Heë vingt aa tse danse. En noen zingt e ’t oes voller brós. “Hat ziech werm jidderinne aajemeld?”, vroagt ’t Biela. “Ao joa. En allenäu va hatse jeer.”“Iech bin jesjpand wat ze junt ópveure, Kep.”“Besjtimd jet nuits Biela. Iech dink dat iech mar ins aavang mit de prove tse bezukke.”“Kep, da kans te hu aavange. Dizzen oavend prooft d’r poskoer. D’r roekoekoer, mós iech zage.”“Nè, iech vang dizze middieg aa.”“Dizze middieg? Weë prooft da uvverdaag?”“De Jraassjpiere.”“Ao joa. Dat hauw iech miech wal kanne dinke. Doe noa de Jraassjpiere. Die jekke vrauwlu. Die durch d’r zaal hoepse.”“Nit hoepse. Ze danse. Dat is koens.”“Wat-s doe koens neums!”“Ze hant doch mar d’r zaal mitkrèje. Al sjtong reët en doe dongs óch mit.”

’t Biela kiekt ins eroes. “’t Zouw dizze middieg reëne.” Doa mós d’r Kep um laache. “Doe bis jet vuur in de buut.” ’t Biela deet de moeziek noa. “Tè-tèèè!”“Mieng vrauw weëd moeziekaliesj. En weervrauw. Al mós ’t zelver óp ’t daach joa sjtoa mit ing jiskan um ’t tse losse reëne.” ’t Biela vingt aa tse zinge. ’t Deet ziene man noa. “’t Kan werm. ’t Kan werm.”“Dat tselt nit. Doe bis mie lidsje ant klauwe.”“Jód da. Iech maach e nuit.” Het deet inne joodler noa. “De jraassjpiere hant sjpierpieng.” Die zin zingt ’t tsieg moal. Het jodelt d’rbij en danst wie inne Tiroler. “Is dat al wat-s te zinge kans. Ing zin.”“En iech jodel d’rbij. Dat kans doe nit. Waad doa kunt nog ing zin d’rbij. De Jraasjpiere hant sjpierpieng. En d’r Kep vingt ’t kappes.”

Oane jet tse zage jeet d’r Kep eroes. Hingenum durch ’t pöats-je mit d’r fiets. Heë viert jans jemuutlieg de sjtroas eroes. Bis dat e in inne oogek d’r Sjaak ziet. In ing ziesjtroas. Heë trukt vol óp. Doa kriet e in de linkerkuut inne sjtich. Mar heë treënt durch. Boese oam kunt e bij d’r zaal woa de Jraasjpiere prove. Heë zetst d’r fiets neëver de duur. Trukt mit zie linkerbee. De duur is jesjlaose. E brifje hingt dróp. “Vaweëje corona jing proof.”

Heë sjtaart ing tsiet noa ’t brifje. I jedanke huet e al d’r laach van ’t Biela. En waarsjainlieg nog sjlimmer, deë van d’r Sjaak.

Jans lanksaam viert e werm noa heem. Zoeë veult e de pieng in de linker kuut nit ezoeë. Óngertusje kan e ziech bedinke wie heë ’t heem zal zage. Mar wie kótter heë óp heem aa kunt, wie heller heë d’r laach van ’t Biela i zieng jedanke huet. Heë hat ’t jadepöats-je nog nit ópjemaad, of heë ziet d’r kop van ’t Biela hinger de jardieng oeskómme. Mit d’r kop eraaf zetst e d’r fiets in d’r sjtal. Wie jód heë óch verzukt nit mit e bee tse trekke, oane sjeve kan e nit lofe. Kom is e de kuche eri, of heë huet ’t Biela al.“Bis te al tseruk?” Heë zeët mar ee waod. “Corona.”“Kries te dat in ’t bee?”“Nit iech.” Heë waad effe. Jans sjtil. Kom tse hure, zeët e: “De Jraassjpiere.”’t Biela hilt ziech ing hank vuur d’r mónk. Het verbergt d’r laach i zie jezich. Da holt ’t deep oam. Wiest noa zie bee. “Noen has doe diech dróp jetroane.” Ze kieke ziech aa. ’t Biela kan noen ziech d’r laach nit mieë ihaode. D’r Kep laacht óch. Zoeëjet wie d’r bekankde boer mit tsankpieng. Heë jeet ‘t tsimmer eri.

“Wat jees te noen doeë, Kep.” Heë zeët mar ee woad. “Quarantaine.”

De nieëkste wèch kant uur werm ’t letste nuits in ‘t ‘Noabersjefje’ leëze. Bis dan. Hod uuch vrieë en adieë!