Column: Een VVV-shirt als eeuwig stukje Venlo in Berlijn

De Sportslounge in Berlijn liep langzaam vol. In het voetbalcafé klonk opgewonden geroezemoes. Alle schermen aan de muren toonden zonder uitzondering hetzelfde beeld: de opstelling van het plaatselijke Union Berlin, dat dadelijk aan zou treden tegen RB Leipzig. Een kraker.

Met goede vriend R., een oorspronkelijke Venlonaar die zijn heil zocht en vond in de hoofdstad van Duitsland, liep ik de kroeg binnen. Ik zag dat er Löwenbräu Original werd getapt. Maar wat vooral in het oog sprong, was het plafond, bedekt met tientallen voetbaltenues van een keur aan gerenommeerde en minder gerenommeerde clubs. Ergens in het midden ontwaarde ik een bekend geel-zwart shirt, met daarop handtekeningen van onder anderen Maurice Graef en Paul Jans. Het was een oud tenue van VVV. Of, zoals ze in Berlijn zeggen, VauVauVau.

„Die heb ik meegenomen”, grijnsde R. Hij zwaaide joviaal naar de eigenaar van de bar, bestelde twee halve liters bier en liep naar een tafel in de hoek waar hij enthousiast onthaald werd door een groepje Union-fans. Ze beleefden een uitstekende middag, want hun cluppie wist een 1-0 achterstand om te buigen naar een 2-1 zege. Het voetbalsprookje van Union Berlin duurde nog even voort.

Na de wedstrijd dwaalde mijn blik nog even af naar het VVV-shirt aan het plafond. Ik vond het een troostrijke gedachte dat het tenue er over honderd jaar misschien nog steeds hangt, boven de hoofden van nieuwe generaties cafégasten. En dat R. een missionaris is gebleken die er ooit voor zorgde dat er een eeuwig stukje Venlo in Berlijn te bewonderen is.