Column: Haar stem klinkt alsof ons groot onrecht is aangedaan. Alsof met ons, gewone mensen, weer totaal geen rekening is gehouden

Column: De Kunstwerken zijn dit weekend naar het hoge plateau vervoerd, als waren het offergeschenken voor de goden

Column: ‘Brikkekojl’ zegt het al. De Limmelaar is gericht op bouwen. Huizen van brikken. Voor mensen

Column: Loop de tuin in, groet de zon, driemaal, snuif de bloemengeur

Column: De gedachte dat die bal van onze stad naar Amsterdam was gereisd en nu weer terug. Ocharm, vierhonderd kilometer in een laadruimte

Column: Terug in Maastricht bleek dat ik nog niet kon afronden. Ik had de toorn der Sjengen gewekt

Column: Namens fatsoenlijk Maastricht proclameer ik Heerlen tot vriend – een vriend die we niet waard zijn

Column: Wat is er tegen het idee dat Maastricht mensen alleen wat te bieden heeft in hun vormende jaren? Laat ze daarna toch uitvliegen!

Column: Toen hadden we net zo’n waterpartij als nu. De halve stad stond blank en opa hield het ook niet droog

Column: De tram naar Hasselt moet betaald. En lege wagons die helverlicht door avondlijke velden glijden, dat is toch ook kunst?

Column: Het verleden kun je opnieuw duiden. Is daarom veranderbaar. Op de toekomst heb je als individu geen invloed

Column: Alleen stads- en streektalen moeten kennelijk ‘koudgesteld’ in zijn ijver naar wereldburgerschap

Column: Volgens mij is de uitdrukking ‘als een kip zonder kop’ bij mijn oom in de tuin ontstaan

Column: ‘We hangen in hetzelfde spinnenweb – alleen hebben we elkaar nooit zien wiegen’